Yalnız devlet hastanelerinin, adı hastane, ama kendileri hasta. Temizlikleri ve bakımları göstermelik. Evet, temizlik maddeleri görülüyor. Temizleyecek yerler belirlenmiş, ama temizleyenler ağır aksak, el ucuyla, bazı bazı. Ve temizlik personeli olarak gördüklerimizin kimisi çay içiyor, kimisi “Ben kafedeyim” diyor, kimisi sekreterlerin, hatta doktorların masasında oturmuş bilgisayarlarla oynuyor. Kimisi cep telefonuyla film seyrediyor, şarkı türkü dinliyor. Yalnız hastaların, “Bakar mısınız, şurayı temizleyebilir misiniz?” şeklindeki imdat çığlıkları ve yardım istekleri ortada kalıyor. Çünkü personelin laklak işi var.
………………………
Azarlayan, öteleyen, görmezlikten gelen personel ağırlıkta. “Ya bunların hiçbirisi veya yakınları hasta olmuyor mu?” diyeceksiniz. Yok işte, bu durumda iş çözülüyor. Personel, kendi yakınını her doktora, elinde evraklarla en ön sırada gösteriyor, muayene ettiriyor, onun ilacını yazdırıyor, tetkiklerini yaptırıyor ve filmlerini çektiriyor.
Bu hastanelerde hastabakıcılar, etrafı temizleyenler, memurlar, güvenlikçiler hâkim; doktorlar mahkum… İsterlerse hizmet etmesinler. İşleri yapılmaz, çay-kahveleri gelmez. Bu âlem başka bir âlem. Mesai bitimine 2 saat kaladan başlıyor, vın vın kaçmalar. Yazıklar olsun aldığınız ücretler, yedikleriniz içtikleriniz haram zıkkım olsun. ,(Yeni Asya)
Haberin tamamı için Tıklayınız
